Jeśli nastąpi powietrzny wybuch jądrowy, zasadnicza masa promieniotwórczych produktów wybuchu wznosi się w obłoku, nie powodując znacznego skażenia terenu. Do szczególnie silnego skażenia dochodzi po wybuchu naziemnym, ponieważ wraz z obłokiem unosi się olbrzymia ilość pyłu. Teren, na który opadają cząsteczki substancji promieniotwórczych razem z cząsteczkami ziemi i pyłu wzdłuż drogi przesuwania się obłoku, nazywany jest śladem obłoku promieniotwórczego. Na śladzie obłoku promieniotwórczego wyróżnia się cztery strefy skażeń (biorąc za podstawę całkowitą dawkę promieniowania, jaką otrzymałby organizm żywy przebywający w tej strefie od chwili skażenia promieniotwórczego aż do całkowitego rozpadu substancji promieniotwórczych).
   Moc dawki promieniowania zmniejsza się głównie w kierunku krawędzi obłoku, a na osi śladu obłoku osiąga największą wartość. Moc dawki maleje w miarę oddalania się i z upływem czasu. Jeśli człowiek przebywa w jednej z wymienionych stref, jest narażony na skażenie zewnętrzne i wewnętrzne. Działanie promieniowania może się mocno ujawnić przy bezpośrednim kontakcie cząsteczek opadu promieniotwórczego ze skórą. Do skażeń wewnętrznych może dojść po spożyciu płynów lub pokarmów skażonych opadem promieniotwórczym oraz wskutek wdychania skażonego powietrza.





Rentgenometr (widok ogólny przyrządu)