Łuska - część naboju, łącząca wszystkie elementy naboju i zabezpieczająca ładunek prochowy przed działaniem czynników zewnętrznych oraz przedostaniem się gazów w kierunku zamka podczas strzału. Składa się z szyjki służącej do umocowania pocisku, stożka (części przejściowej od szyjki do kadłuba), kadłuba (tułowia), w którym znajduje się ładunek prochowy i dno z kryzą (wewnętrzną lub zewnętrzną). W dnie łuski mieści się gniazdo, a w nim osadzone są: spłonka, kowadełko i osłony zapałowe (ogniowe). Na kowadełku grot iglicy nakłuwa spłonkę i przez otwory zapałowe iskra ze spłonki przedostaje się do ładunku prochowego.

Spłonka służy do zapalania ładunku prochowego. Wykonana jest z miedzi lub mosiądzu, ma kształt miseczki, na dnie której znajduje się wprasowana masa zapłonowa przykryta krążkiem z folii.

Ładunek prochowy służy do oddania strzału za pomocą wyrzucenia pocisku z lufy.


   W broni sportowej (małokalibrowej) używa się nabojów małokalibrowych o kalibrze 5,6 mm, których pociski są niebezpieczne dla człowieka w zasięgu ok. 1200 m. Pocisk jest wykonany z ołowiu, nie ma pancerza.
   Naboje, w zależności od przeznaczenia, mają różną budowę i dzielą się na bojowe i pomocnicze. Wśród nabojów bojowych wyróżnia się naboje z pociskami zwykłymi i z pociskami specjalnymi. Naboje z pociskami zwykłymi przeznaczone są do rażenia siły żywej nieprzyjaciela. Naboje z pociskami specjalnymi (specjalnego przeznaczenia) zależnie od budowy przeznaczone są do wskazywania celów i korygowania ognia, zapalania materiałów pędnych i przedmiotów łatwopalnych oraz zwalczania celów lekko opancerzonych itp. Nabój bojowy składa się z łuski, pocisku, ładunku prochowego i spłonki.


Naboje do karabinów (od lewej: z pociskiem bojowym zwykłym, z pociskiem bojowym specjalnym świetlnym)

Naboje do pistoletów (od lewej: z pociskiem bojowym zwykłym, z pociskiem ślepym, z pociskiem plastikowym, ze śrutem)

Zdjęcia: © Filip Szeszuła