Już dziś można śmiało powiedzieć, że symbolem jednoczącej się Europy jest wspólna, dla 17 krajów członkowskich Unii, waluta – euro. Jej wprowadzenie do powszechnego obiegu w dniu 1 stycznia 2002 roku nazwano największą rewolucją monetarną w historii Europy. W portfelach Europejczyków pojawiły się ujednolicone banknoty i monety – pierwszy materialny, widoczny i powszechny dowód postępującej integracji. Na rysunkach banknotów mosty symbolizują jedność państw i narodów, natomiast portale – ich otwarcie. Zarówno portale, jak i mosty przedstawiono w ich architektonicznej ewolucji. Im wyższa wartość banknotu, tym bliższy współczesności styl architektoniczny.

   Pojawienie się euro jest konsekwencją unii walutowej krajów członkowskich Wspólnoty. O wprowadzeniu prawdziwej wspólnej waluty zadecydowano w 1991 roku na szczycie w Maastricht. W ratyfikowanym w 1993 roku Traktacie o Unii Europejskiej zapisano podstawowe kryteria, jakie muszą spełniać wszystkie kraje chcące przystąpić do unii walutowej. W 1995 roku państwa Unii uzgodniły, że nowa waluta otrzyma nazwę euro. Symbol euro nawiązuje do greckiej litery epsilon . Dwie horyzontalne linie mają oznaczać stabilność waluty. W 1998 roku powstał Europejski Bank Centralny, czuwający nad polityką finansową Unii i stabilnością kursu euro. 1 stycznia 1999 roku euro zostało wprowadzone do obiegu elektronicznego (rachunki bankowe). W sklepach ceny towarów zaczęto podawać jednocześnie w walucie narodowej i euro.

   Od 1 stycznia 2002 roku euro zostało oficjalnym i jedynym środkiem płatniczym w 12 krajach należących do unii walutowej, tzw. eurolandu (Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Niemcy, Portugalia, Włochy). Od 1 stycznia 2007 roku do unii walutowej przystąpiła Słowenia, w 2008 r. Malta i Cypr, w 2009 r. Słowacja, a w 2011 r. w Estonia. Tym samym unieważnione zostały wcześniejsze waluty narodowe: irlandzkie funty, francuskie, belgijskie i luksemburskie franki, niemieckie i fińskie marki, austriackie szylingi, holenderskie guldeny, portugalskie escudo, hiszpańskie pesety, włoskie liry i greckie drachmy. Obecnie mają one wyłącznie wartość pamiątkową i numizmatyczną. Choć waluty te zniknęły z obiegu, to banki centralne większości krajów Unii będą jeszcze przez wiele lat skupować stare banknoty i monety.

   Euro jest walutą emitowaną w siedmiu banknotach (nominały 5, 10, 20, 50, 100, 200 i 500 euro) oraz w ośmiu monetach (1, 2, 5, 10, 20 i 50 centów oraz 1 i 2 euro). Banknoty są jednolite we wszystkich krajach unii monetarnej. Monety natomiast posiadają narodowy charakter. Jednolitemu awersowi, przedstawiającemu stylizowaną mapę Unii Europejskiej oraz liczbę odpowiadającą nominałowi monety, towarzyszy inny dla każdego kraju rewers. Ilustrują one np. zabytki i dzieła sztuki (Włochy), słynnych ludzi (Austria), panujących monarchów (Holandia, Belgia, Hiszpania) czy odtwarzają motywy znane z poprzednich walut narodowych (Francja, Niemcy, Irlandia, Finlandia). Obok 12 krajowych wersji euromonet są także dwie odmiany regionalne: państwa kościelnego Watykan i księstwa Monako.

przykładowe banknoty euro      monety euro

   Wśród korzyści związanych z wprowadzeniem euro wymienia się:

• likwidację wahań kursów walut, co sprzyjać będzie realizacji stabilnej polityki walutowej i gospodarczej,

• wyeliminowanie kosztów wymiany walut w związku z podróżą do innego kraju,

• powstanie masowego, europejskiego rynku finansowego i kredytowego,

• umocnienie pozycji waluty europejskiej względem dolara USA.

   Oprócz korzyści gospodarczych wprowadzenie euro daje korzyści polityczno-społeczne. Nowa waluta ma szansę stać się symbolem nowej europejskiej tożsamości. Sądzi się, że już wkrótce Europejczycy będą dumni z euro, jak dawniej z waluty narodowej. Wskazuje się też na negatywne skutki wprowadzenia euro, m.in. na to, że zniknie możliwość realizacji przez kraje członkowskie własnej polityki pieniężnej, za pomocą której można było stymulować rozwój gospodarczy. Tę funkcję pełni obecnie Europejski Bank Centralny.