Allan Kaprow uchodzi za właściwego twórcę happeningu jako osobnej formy wypowiedzi artystycznej, choć jej zalążki pojawiły się dużo wcześniej: w futurystycznych "hecach" czy działaniach dadaistów w Kolonii. Początkowo jego akcje były pojedynczymi wydarzeniami, w których publiczności wyznaczał tradycyjną rolę widza, później publiczność była zapraszana do współudziału, choćby do działania w aranżowanej przez artystę przestrzeni. Happeningi Kaprowa zbliżały się czasem do performance'u, ale ciało artysty nigdy nie stawało się ich zasadniczym tworzywem.
  Wielokrotnie Kaprow stawiał fundamentalne pytanie o granicę między sztuką a rzeczywistością życia codziennego, sytuując swe poczynania na obszarze, w którym rozróżnienie to traci swoją oczywistość. Ważną rolę w tych działaniach odgrywały inspiracje dadaistyczne, a raczej "dada", pojmowane jako specyficzny stan umysłu. Dlatego też Kaprowa wiąże się z powojennym neodadaizmem.