Szekspir fascynował Akirę Kurosawę na równi z feudalną, samurajską Japonią. Tron we krwi jest wynikiem połączenia tych fascynacji. Kurosawa przeniósł Makbeta w realia Japonii okresu rozbicia dzielnicowego, który sami Japończycy nazywają "czasem kraju ogarniętego wojną". Trzy wiedźmy stały się shintoistycznymi kami, czymś na kształt bóstw lub demonów, Makbet służy nie królowi, ale miejscowemu daimyo, jednak Szekspirowski konflikt etyczny pozostaje. Nabiera nawet bardziej mrocznego tragizmu, dzięki wykorzystaniu elementów tradycyjnego japońskiego teatru no w roli Lady Makbet.
  Język filmowy Kurosawy wykorzystuje wszystkie zdobycze ekspresjonizmu i surrealizmu, przypominając czasem bardziej Bergmana niż inne filmy japońskiego mistrza. Stworzył Kurosawa wielki epos o uniwersalności konfliktu dobra i zła, epos, który nie pozostawia zbyt wiele nadziei. Nie ma tu elementów samurajskiego westernu, które tak urzekają w Siedmiu samurajach czy Sanjuro - samuraju znikąd. Jednym z kluczowych dla tragizmu Tronu we krwi składników jest genialna rola Toshiro Mifune. Do Szekspira miał zresztą Kurosawa jeszcze wracać, choćby kręcąc Ran oparty na Królu Learze.