Wesele według dramatu Stanisława Wyspiańskiego stanowi swoistą summę indywidualnego stylu Andrzeja Wajdy. Niemal każdy kadr jest tu obrazem symbolicznym, często nawiązującym do młodopolskiego malarstwa. Takie zresztą odwołania plastyczne przepełniają całą twórczość reżysera. Rytm nadaje filmowi muzyka, której podporządkowany jest taneczny ruch postaci i która oddziela olbrzymie sceny z wesela od finału.
  Tutaj też Wajda po raz pierwszy posłużył się w filmie mową wiązaną, otwierając dla tej sztuki zupełnie nowe możliwości. Sam miał powtórzyć ten zabieg w Panu Tadeuszu, wykorzystał go też Jean-Paul Rappenau w swym znakomitym Cyranie de Bergerac. Tempo Wesela jest niezwykle szybkie, sceny zmieniają się jak w kalejdoskopie, poszczególne postaci przemykają przez ekran niczym zjawy, zgodnie z charakterem dramatu Wyspiańskiego. W tym filmie podjął Wajda olbrzymie ryzyko uwieńczone całkowitym powodzeniem.