Osiem i pół to film o kłamstwie. Główny bohater, grany przez Marcella Mastroianniego, buduje zawiłą sieć kłamstw, nad którą przez chwilę nawet nie panuje, która rwie mu się w rękach i nieubłaganie wiedzie go do całkowitej klęski. Relacje między postaciami opierają się na fikcjach i półprawdach, przypadkowych i złośliwych zmyśleniach, szaleńczej wręcz grze pozorów. W świecie tego filmu nawet miłość jest tylko umiejętnością utrzymywania przyjemnego złudzenia. Za obłąkanym pragnieniem przyjemności, nieustanną fiestą kryją się ludzie samotni, zgorzkniali i straceni, cynicznie świadomi własnej niegodziwości.
  Wspaniała muzyka Nino Roty stanowi szyderczy komentarz do tego karnawału przedstawianego przez Felliniego w wirtuozowskich ujęciach, które swym tempem, nachalnym wręcz eksponowaniem swej niezwykłości potęgują jeszcze chaos. Podobny świat przedstawił Fellini w Słodkim życiu, tam jednak nie pozostawił ani krzty nadziei. W Osiem i pół moment prawdy wiąże się z postacią graną przez Claudię Cardinale i słynną sceną koło fontanny, przekształconą w swoisty symbol zwykłej ludzkiej dobroci. Film kończy niecodzienny ludyczny finał, potężna, ironiczna scena zabawy, wypełniona tańcem i muzyką. W owym korowodzie wszystkie postaci okazują się śmieszne, trochę żałosne, ale owo odarcie z powagi jest zarazem ich odkupieniem. Podobnie zakończy swój Underground Emir Kusturica.