Pies andaluzyjski, podobnie jak zbliżony doń Złoty wiek, to wspólne dzieło Louisa Buñuela i Salvadora Dalego, dwóch Hiszpanów związanych w czasie, gdy film powstawał, z grupą surrealistów. Jest to dzieło niecodzienne, realizujące w nowym, filmowym medium założenia programowe surrealizmu sformułowane przez André Bretona. Wielokrotnie porównywano ten film do rozciągniętego w czasie nadrealistycznego obrazu. Pochodzące jakby ze świata snu sceny tworzą ciąg, którego nie łączy żadna fabuła, a tylko swoista jedność wyobraźni. Oscylując między niesamowitością a okrucieństwem, mają prezentować wolną aktywność ludzkiej nieświadomości, pozbawionej kontroli rozumu. Celem Buñuela i Dalego było osiągnięcie owej jedności świata snu i jawy, którą Breton nazwał "nadrzeczywistością".
  Dokonano tego w odkrywczy sposób, wykorzystując możliwości tkwiące w języku filmu, przekraczając jego dotychczasowe konwencje i po raz pierwszy chyba w pełni uwalniając film od naśladowania literatury. Pies andaluzyjski to nie tylko dzieło przełomowe dla historii filmu, ale też jedna z ważniejszych manifestacji awangardy w ogóle. Oglądając go, trudno uwierzyć, że Luis Buñuel miał nakręcić wiele jeszcze lepszych filmów, do końca lat siedemdziesiątych pozostając wiernym poetyce surrealizmu.