Niemal każdy film Antonioniego stawał się epokowym odkryciem dla historii kina. Wirtuoz filmowego warsztatu, był zarazem Antonioni niestrudzonym eksperymentatorem, otwartym na inspiracje płynące z terenów wszelkich dziedzin sztuki - prawdziwym artystą awangardy. Monica Vitti błąkająca się w Przygodzie wzdłuż białych ścian to niemal mityczny symbol awangardowego kina. Antonioni ukazywał fatalną kondycję człowieka uwikłanego we współczesne życie, absurdalność jego egzystencji i dokonywanych przezeń wyborów, wielką pustkę, którą bohaterowie jego filmów uświadamiają sobie z tragiczną konsekwencją. Powiększenie jest filmem trochę innym, opowiadającym podobnie jak Rashomon Kurosawy o zanikaniu prawdy, o niemożności dotarcia do rzeczywistości rozmywającej się za własnymi wizerunkami i opisami. Głównym bohaterem jest fotografik, który powiększając zdjęcie zrobione w parku, znajduje na nim coś na kształt trupa. Czy jednak na pewno?
  Zdjęcie nie jest zbyt wyraźne. Bohater próbuje ustalić, co stało się w parku, a tytułowe powiększenie "rozdyma się", zasłaniając świat. Wątek ten zaczerpnął Antonioni z opowiadania Julio Cortázara. Tajemniczą atmosferę filmu współtworzy muzyka wielkiego jazzmana Herbiego Hancocka.