Pier Paolo Pasolini Ewangelia według św. Mateusza (1965)

Teoretyk filmu, humanista-semiolog, ultralewicowy rewolucjonista i wreszcie wielki reżyser oskarżony nawet o pornografię - tak pokrótce można scharakteryzować sylwetkę Piera Paola Pasoliniego. W swoich filmach według Boccaccia i Chaucera, w śmiałych scenach erotycznych odzyskiwał cały urok ludzkiej zmysłowości, uwalniając ją od moralnych tabu i wąskich ram tak zwanej przyzwoitości. W Ewangelii poznajemy go przede wszystkim jako rewolucjonistę. Pasolini przywraca historię Chrystusa jej czasowi i miejscu, ukazując ją jako opowieść o zbuntowanym przywódcy nie mogącym pogodzić się z nieludzkością swojego świata.
Wszystko, co jest w chrześcijaństwie symboliczne, staje się u włoskiego reżysera konkretne: terror rzymskiej okupacji, zwierzęce okrucieństwo żołnierzy Heroda dokonujących rzezi w Betlejem, nieznośna bieda ludzi, spośród których wezmą się apostołowie. Nie powstał więc film religijny, ale też i nie historyczny - raczej wielka apoteoza buntu i niezgody jako jedynego remedium na okrucieństwo świata.