Sztukę Vincenta van Gogha postrzega się przeważnie przez pryzmat dzieł, które powstawały w południowej Francji. Warto jednak uzupełnić jej obraz o twórczość wcześniejszą, związaną z ojczystym krajem "ostatniego holenderskiego mistrza". Wybrane postulaty estetyki naturalizmu, co świetnie widać w Jedzących kartofle, splatają się w nich z zapowiedzią późniejszych, ekspresjonistycznych skłonności van Gogha. Naturalistyczna jest społeczna problematyka dzieła, wydobywanie obrazów nędzy, zwierzęcego niemal trudu i niemożliwego w takich warunkach do uniknięcia barbarzyństwa. Naturalistyczny rodowód posiada także nieskrywana solidarność z ową nędzą. Ale van Gogh posługuje się światłem, kształtuje przestrzeń i przede wszystkim deformuje przedstawiany przedmiot na sposób zupełnie obcy naturalistom, wydobywający z samej malarskiej formy najwyższe wartości estetyczne i moralne, traktując ruch pędzla jako okrzyk buntu. Nie darmo mówi się czasem, że wielki holenderski mistrz został malarzem, gdyż nie udało mu się zostać kaznodzieją.